دل دل من سرمست, دلم هایم ناطق از افسوس. در فقدان تو, دنیام شلوغ و رنگارنگ نیست. هر لحظه به یاد تو، جان|خودم را در این وحدت می یابم.

ای نام زیبای عشق، زخم‌های آن را می خواند

در هر لب/زبان/سینه عاشق، موسیقی/شعر/عطر عشقی نهفته است. اما این شادی/غم/افسوس ، گاه به اشک/خشم/آتشی بدل می شود و زخم‌های عشق/دل/روح را خواندنی بنا می‌گذارد.

در سکوت شب، صدای غم こだم

شب خاموش و تاریک است. در این سکوت عمیق، هر صدایی به گوش می‌رسد. دل/غم/آرامش انسانی با رنج و اندوه/슬픔/گریه پر شده است. اشک‌های پنهان او مثل چشمه/تار/باران ناگهانی، بر گونه‌اش جاری می‌شود.

عشق گمشده، در آغوش دلتنگی

گویی طوفان شدی و قلبم جز

• کُل/ shard

باقی نگذاشت. چشمها/ نگاهها/eyes

سرد/خاموش/پر از غم و دستانم به دنبال جستجو/آغوش/گرمای تو

در/با/زیر سایهِ یادت

• می‌سوزد/گُر می ‌رود/خسته می‌ شود

. هر لحظه

• گذشته/حاضر/آینده

همیشه/روزها/شبی به یاد توست.

تنهایی/جای خالی/سوگند تو، زخم عمیقی است که هیچوقت

• نرم نمی‌شود/ भर نخواهد شد/مرهمی

آبی از غم، دریاچه ی بی انتها

در دل این جهان غمگین|خستهمانده است. اشک ها رنگِ دریاچه ی بی انتها این جهان شده است. هر دلی که خنجر زده، به این دریاچه اضافه شده و شام|شد. here بهتر است یادگیری را در جهان به کار بریم تا این دریاچه ی بی پایان را عمیق تر نکنیم.

صدای بی‌کلام، درد خاموش جانم

درون سینه ام دوری و سکوت هست.

هر لب|هر حرفی که برمی‌آید,

درد را به تصویر آورد.

چشم ها غرّه می‌بیند و قلب خسته است.

صدا|صدای خاموش جانم،

در نور من سکوتی را جاودانه می‌کند.